Ετούτες οι εικόνες αποτελούν κομμάτι μιας μεγάλης εξερεύνησης. Τους χρωστώ ευγνωμοσύνη γιατί εξ' αιτίας τους έγινα έντομο, κλαδάκι, χώμα, αέρας,  εξ' αιτίας τους ο κόσμος μεγάλωσε, και εγώ μίκρυνα. Και είδα τον κόσμο στην πραγματική του διάσταση και σημαντικότητα. Αυτές οι εικόνες με έκαναν  να αγαπήσω τον  Χρόνο και το Φως.

     Στο ταξίδι αυτό ανακάλυψα και κάτι απρόσμενο:  πως στο Ημίφως ξεχωρίζουν τα πιο σημαντικά. Εκεί που το φως χαμηλώνει, κρύβοντας ό,τι δεν έχει διάρκεια. Εκεί  ό,τι είναι αυτόφωτο θα συνεχίσει να υπάρχει και εκεί  μια δύναμη μας σπρώχνει να ψάξουμε ακόμη κι αν στην αρχή δε βλέπουμε πολλά... Και διαπιστώνουμε πως τελικά απόλυτο σκοτάδι δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά.

    Ζούμε, υπάρχουμε και παρεμβαίνουμε σε έναν κόσμο σύνθετο και πλούσιο. Σε κάθε μας βήμα προσπερνάμε ίχνη, ψιθύρους, θροϊσματα, άπειρες κουκίδες της Δημιουργίας.  

     Όλα υπάρχουν και αλλάζουν ανεξάρτητα από 'μας.  Οσο υπάρχει ο Χρόνος τίποτα δεν πεθαίνει. Δεν υπάρχει Θάνατος,  μόνο μεταμόρφωση. 

     Όταν τα δημιουργήματά μας εγκαταλείπονται, τότε ξεκινά για την ύλη ένας νέος κύκλος ζωής. Απαλλαγμένη από Σκοπό, αφήνεται στον πραγματικό εξουσιαστή, τον Χρόνο. Τότε είναι που η ύλη  αρχίζει να μυρίζει Ζωή. Τη δική της ζωή, χωρίς εμάς.  Αλλάζει χρώμα, υφή, μυρωδιά, ήχο.  Η σκουριά γίνεται η χρυσόσκονη ενός νέου κόσμου. ​Οι κλειστές πόρτες ανοίγουν, το απαγορευμένο ακυρώνεται και το τέλος γίνεται αρχή.

     .